پایتخت چین، پکن به معنی پایتخت شمالی (Beijing) – یکی از چهار پایتخت کهن کشور چین است. سه پایتخت مهم دیگر شهرهای نانجینگ، لویانگ و چانگان بوده است. جمهوری خلق چین کشوری است در شرق آسیا. چین پرجمعیت‌ترین و یکی از گسترده‌ترین کشورهای جهان است. پایتخت آن پکن می‌باشد، شانگهای مهم‌ترین شهر و بندر آن است. نام چین از نام خاندان سین گرفته شده‌است که بر این کشور فرمان می‌راندند.
چین China نام رسمی: جمهوری خلق چین People’s Republic of China
نام محلی: ژونگ هوا (Zhonghhua) و چونگ هوا (Chong Hua) اسامی دیگر:چین سرخ – چین کمونیست
نوع حکومت: جمهوری تک حزبی خلق با یک مجلس قانون گذاری
رییس حکومت: رییس جمهور
رییس دولت: نخست وزیر
واحد پول: رنمین بی (Renmenbi) پول رایج در کشور چین است و واحد آن یوان (Yuan) نام دارد. یک یوان به ده جیائو (Jiao) یا به صد فن (Fen) تقسیم می شود. (لازم به ذکر است واحد پول سنگاپور و ماکائو دلار است.
در نیم کره شمالی، شرق قاره آسیا و بین مدار 18 تا 53 درجه عرض شمالی و نصف النهار 74 تا 135 درجه طول شرقی قرار دارد. کشور چین با مساحت 9،706،961 کیلومتر مربع، پس از دو کشور روسیه و کانادا سومین کشور پهناور دنیا است و اگر تنها وسعت خشکی کشور را در نظر بگیریم، چین دومین کشور پس از روسیه است.
تنوع آب و هوایی در چین با توجه به وسعت این کشور بسیار چشم گیر است. می توان گفت این کشور همانند ایران دارای آب و هوای مختلف در فصول مختلف سال می باشد. البته باید این را فراموش نکرد که چین با توجه به اینکه مساحت آن 6 برابر ایران می باشد از مناطق گرمسیر و بارانی در جنوب تا بسیار سردسیر شمال را شامل می‌شود . طوفان‌های موسمی (در حدود ۵ مورد در سال) در امتداد سواحل جنوبی و شرقی، سیل‌های مخرب، سونامی ، زلزله ، رانش زمین و خشکسالی از بلایای طبیعی منطقه چین هستند.
زبان :
زبان رسمی کشور چین زبان چینی ماندارین است ولی زبانهای دیگری نیز در این کشور مورد استفاده می‌باشند. از جمله زبانهای جر استفاده دیگر در این کشور، زبان چینی کانتونی است.
تاریخ:
چین باستان تمدنی بسیار قدیمی است. پیشینه این تمدن به بیش از هفت هزار سال پیش می‌رسد. تمدن چین یکی از قدیمی‌ترین تمدن‌های موجود و ادامه‌دار تاریخ بشریت است.
در چین باستان هر که از قدرت بیشتری برخوردار بود به سلطنت می رسید و طایفه های قدرتمند برای افزایش وسعت قلمرو با هم رقابت می کردند. طایفه های مغلوب هم به دولت های زیردست تبدیل می شدند و از راه پرداخت خراج و تامین نیروی کار و سرباز به طایفه ی قالب خدمت می کردند.
نخستین تمدن‌های چین در حاشیهٔ رودهای یانگ تسه و رود زرد شکل گرفت. یافته‌های مربوط به ۵۰۰۰ سال پیش از میلاد، نشان می‌دهد که انسان‌هایی در دره یانگ تسه ساکن شده و به کشاورزی پرداخته‌اند. آن‌ها آبادی‌هایی را پدیدآوردند و برنج کاری را توسعه دادند، اما در دره رود زرد «خوانگ خه» ارزن کاشته می‌شد، زیرا هوای شمال چین برای کشت برنج بسیار سرد بود. در این منطقه فرهنگی سر برآورد که آن را به افتخار روستایی از استان خی نن، فرهنگ یانگ شائو نامیده‌اند – زیرا در سال ۱۹۲۱ میلادی، بقایای سکونت انسان‌ها در این منطقه به دست آمد. دوران اوج و شکوفایی این فرهنگ بین سالهای ۵۰۰۰ تا ۳۰۰۰ پیش از میلاد بود.
باورها و آیین های مذهبی:
آنان نیز مانند دودمان شیا، نیاکان خود را می پرستیدند و معتقد بودند که پس از مرگ زندگی در جهانی روحانی ادامه می یابد و مردگان بر زندگان نفوذ و تسلط دارند. همچنین معتقد بودند که پادشاه با جهان روحانی ارتباط دارند و از حانب دی خداوندی در آسمان فرستاده شده اند.
ایشان برای خدمت به مردگان در آن دنیا، قربانیانی را با جسد در قبر می گذاشتند. این قربانیان که برای خدمت به مرده دفن می کردند، زن و مرد و کودک و حیواناتی مانند سگ و فیل و کرگدن را شامل می شدند.
نهادهای اجتماعی و اقتصادی:
کشاورزان زحمتکش آن شکوه و عظمت را برای دودمان شانگ به همراه می آوردند. در عین حال از فقر برخوردار بودند و توان استفاده از ابزارهای فلزی برای کار کشاورزی بهره مند نبودند. بسیاری از ویژگی های ملازم تمدن مانند تجارت با اقوام دیگر، نظام پولی واحد، تقویم واحد، واحد های اندازه گیری یکسان و رسمی و نظام نگارش در این جامعه وجود داشت.
